عاشقا نه های غزل

شکر خورده است آمریکا که ما را له کند آخر بخشکاند مرا از بن زند بر ریشه ام خنجر که تا نیل و فرات آورده از هرطیف بازیگر که اول کار سوریه و ایران نوبت دیگر ولی این اول کاری به در خورده است آمریکا                                            شکر خورده است آمریکا نمی دانست ایرانی شرابی در رگش جاری است اگر آرام اما انقلابی در رگش جاری است به هر اوجی که می گیرد عقابی در رگش جاری است به اخم دشمن بدخو عتابی در رگش جاری است یکی گفتا از آن گوشه، نظر خورده است آمریکا                                             شکر خورده است آمریکا شب تاریک و بیم موج و گرد عاشقا نه های غزل...

فقیرترمی شویم وقتی باد از کوچه های باران نمی گذرد و باران بیست سال است  که خودش را مخفی کرده است فقیر تر می شویم وقتی مسئولین عصرها چای را با آواز قناری می نوشند وما چای را  مدفون شده در گرد و غبار  میل می کنیمفقیر تر می شویم   وقتی نجومی ها   هجوم می آورند  وما در گرد و غبارشان مدفون می شویم  فقیرتر می شویم وقتی وقتی  وقتی... شاید وقتی دیگر شعری بگویم که بتواند نفس بکشد راه برود  فریاد بزند شاید وقتی دیگر  وقتی که هیچ وقت نیست وقتی که هرگز نمی رسد  وشاید هم نباید برسد شاید وقتی دیگر مردم تا تو مسئول عزیز شب ها راحت بخوابی  و شاهد خوشبخی من عاشقا نه های غزل...

زخم عمیق من دهان واکرده ای مردم  انگار درمن چیزهایی را تکان دادند بر ریشه ی تنهاییم زیر و بمی افتاد  آتش فشان بی صدایی را تکان دادند من گریه کردم موج دریا را نفهمیدند من گریه کردم ابرها درهم گره خوردند دستی رسید و موج دریا را نوازش کرد ابری چکید و رودهایی را تکان دادند فریاد کردم ،شب به سمت روشنی افتاد فریاد کردم ناگهان سیبی فرو غلتید خورشید در من شعله می گیرد که گویی تو در من شب بی انتهایی را تکان دادند نا گفته هایی بودم از رنج و شکیبایی لبهای من با ذکر یا قیوم می لرزید من شعر خواندم زیر و رو کردند دنیا را انگار دستان  دعایی را تکان دادند مردم همه ز عاشقا نه های غزل...

قد خم نمی کنم که فقط  نان دهی مرا باید به روز واقعه ایمان دهی مرا وقتی که سر به ظلمت تابوت می نهم صبحی مگرز چاک گریبان دهی مرا ترک گناه کرده ام ای ماه دلفریب باید دوباره جرات عصیان دهی مرا سلمان شدن  به شوق مسلمان شدن مباد باید کمی نجابت  سلمان دهی مرا طوفان به اذن چشم تو طوفان به پا کند یارب مگر صلابت طوفان دهی مرا دنیا پر از چکامه ی توحید می شود راهی اگر به وادی انسان دهی مرا بغضی گره فکنده به پای دلم مگر اذ ن هبوط  شبنم و باران دهی مرا شب را به یاد روی تو پیمانه می زنم شاید حضور خلوت جانان دهی مرا                            بیرجند 12/5/95 عاشقا نه های غزل...

سهم دل شکسته ی بابا، طرب نبود غیر از هجوم هرشبه ی تیغ و تب نبود  این قهرمان گم شده در ابتذال شهر چون واجبی که مستحق مستحب نبود چندین و چند مرتبه تیغ از تنش گذشت  دل بسته ی زمین به خدا یک وجب نبود  غیر از صراط حق به طریقی نرفته است  مردی که غیر حق به کسی منتسب نبود  هی ذکر خیر او همه جا ورد کوچه ها  مردی که هیچ در تب نام و لقب نبود  شب تا به صبح  با دل درخون نشسته اش  جز ذکر فاطمه به خدا زیر لب نبود  شبها هزار مرتبه می مرد و ای دریغ  صبح هر طرف که می نگرد غیر شب نبود  هر کس رسید سهم خودش را گرفت و رفت  جز درد و غم  که  همدم بابا رجب نبود                 عاشقا نه های غزل...

شکستنی شدم آری بیا بریز و بسوزان به کام تشنه ی دریا دو قطره از لب فنجان شکستنی شدم آری چه می شود که بریزی  به بند بند تن من تو ای بهانه ی باران  بیا که بی تو نمانده نشان زهیبت دریابیا که بی تو نمانده شکوه حرمت انسان پدر ندیده ولی از پدر نشانه اش این بس دو خط وصیت ناب و نوای غیبی قرآن خوش است آنکه نماند اثر ز خاک تن من خوش است آنکه بمیرم به خاک پای شهیدان چه غم اگر که گرفته بهشت پاک خدا را تویی بهشت دل من به رغم تیره ی شیطان که شهر بی تو همیشه پر از سراب و فریب است بریز جام خدا را به کام  تشنه ی تهران  غروب جمعه گذشت و خبر ندارمت ای ماه غروب جمعه ی  بی تو عاشقا نه های غزل...